Een sanitaire installatie is in de westerse wereld niet meer weg te denken. Sanitatie verwijst naar volksgezondheidsproblemen in verband met schoon drinkwater en adequate behandeling en verwijdering van menselijke uitwerpselen en rioolwater. Het voorkomen van menselijk contact met menselijk afval is een onderdeel van
sanitaire voorzieningen, net als handen wassen met zeep. Sanitaire installaties beogen de menselijke gezondheid te beschermen door een schone omgeving te bieden die de overdracht van ziekten zal stoppen, met name via de fecale en orale "route". Diarree is een van de hoofdoorzaken van ondervoeding en groeiachterstand bij kinderen. Dit kun je bijvoorbeeld verminderen door middel van sanitaire voorzieningen. Er zijn veel andere
ziekten die gemakkelijk worden overgedragen in gemeenschappen die weinig sanitaire voorzieningen hebben, zoals ascariasis (een soort darmworminfectie of helminthiasis), cholera, hepatitis, polio, schistosomiasis en trachoom, om er maar een paar te noemen.
Een sanitaire installatie is in Nederland een standaard voorziening
In de Nederlandse huishoudens is een sanitaire installatie een standaard voorziening. Deze bestaat onder andere uit de waterleidingen, het sanitair (kranen, toilet, wastafel etc.) en de riolering. Voorheen sloot men de riolering aan op de beerput. Tegenwoordig sluit men de riolering aan op de riolering in de openbare ruimte. Deze riolering is een nutsvoorziening en transporteert het afvalwater naar de
waterzuiveringsinstallatie. Alwaar men het water zuivert en ontdoet van schadelijke stoffen. Een sanitaire installatie omvat ook de opvang, opslag, transport, behandeling en verwijdering of hergebruik van menselijke uitwerpselen en afvalwater.
Hergebruik activiteiten binnen het saneringssysteem kunnen gericht zijn op de voedingsstoffen, water, energie of organische stoffen in uitwerpselen en afvalwater. Dit wordt de "waardeketen voor sanitaire voorzieningen" of "sanitaire economie" genoemd.
Gebrek aan sanitaire voorzieningen
Verschillende niveaus van sanitaire voorzieningen gebruikt men om niveaus van sanitaire voorzieningen binnen landen of tussen landen te vergelijken. De sanitatie-ladder die door het gezamenlijke monitoring-programma in 2016 is gedefinieerd, begint bij open defecatie en gaat omhoog met de termen "onverbeterd", "beperkt", "basis", waarbij het hoogste niveau "veilig beheerd" is. Dit is met name van toepassing op
ontwikkelingslanden. Het mensenrechten-recht op water en sanitaire voorzieningen is in 2010 erkend door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (VN). Sanitaire voorzieningen zijn een prioriteit voor wereldwijde ontwikkeling en het onderwerp van duurzame ontwikkelingsdoelstelling. De schatting in 2017 door JMP stelt dat 4,5 miljard mensen momenteel
niet veilige sanitaire voorzieningen hebben. Gebrek aan toegang tot sanitaire voorzieningen heeft niet alleen gevolgen voor de volksgezondheid, maar ook voor de menselijke waardigheid en persoonlijke veiligheid. Sanitaire techniek, ook bekend als volksgezondheidstechniek of afvalwatertechniek, is de toepassing van technische methoden om de sanitaire voorzieningen van menselijke gemeenschappen te verbeteren, in de eerste plaats door te zorgen voor de verwijdering en verwijdering van menselijk afval en als aanvulling op de levering van veilig drinkwater. Traditioneel een tak van civiele techniek en nu een onderdeel van milieutechniek. In het midden van de 19e eeuw, concentreerde de sanitaire installatie zich op het verminderen van ziekten. Waarvan men dacht dat het werd veroorzaakt door miasma. Kortom een sanitaire installatie is een
belangrijk aspect in de
installatietechniek. En heeft als primaire doel de ziektepreventie bij mensen. Dit door te zorgen voor gezond drinkwater, behandeling van afvalwater en verwijdering van afval uit bewoonde gebieden.
